Stilstand. Op de buitenring van een stad waar ik niet wil zijn, op weg naar méér drukte. Zouden de mensen voor en achter mij merken dat ik naar mijn gsm ben aan’t gapen? Het is nochtans belangrijk, want het is al zeker 3 minuten geleden dat ik alles heb nagekeken op nieuwe berichten. Niets boeiend. Behalve dat er wat verderop een pony op de middenberm is terechtgekomen. Held.
Ik droom weg. Wie zou zich, buiten dat beest bekommeren over de paar stengels groen die daar staan? Als ik het beton, het lawaai en die fucking smartphone wegdenk zou het nog een schoon stukske natuur kunnen zijn. Kon ik mij maar even bekommeren de brem en het fluitenkruid en geen gek zijn die hier z’n tijd is aan’t verdoen tussen duizenden anderen.
Een camionneur claxonneert de ziel terug in m’n lijf. Ik vloek iets met lelijke woorden, maak ongecontroleerde, doch goedbedoelde gebaren en zet mijn stalen ros weer in eerste. Gas gas gas! Om 100 meter verder terug stil te staan. Hier staan ook nog wat stengels en er zijn weer drie minuten voorbij, maar ik beslis om m’n aandacht op weg te houden.
Afkicken misschien?
Mijn dagen zitten vol met momenten die dienen om de volgende in stand te houden. Ik regel, rijd, raas, rush en rust om hetzelfde voort te kunnen doen. Dat is misschien niet zo erg. Behalve als je stiekem een productieve schrijver wil zijn. Of een herborist. Ofzo.
Een ‘digital detox’ is mijn gedachten al wel eens gepasseerd. Maar zonder duidelijk doel afkicken zou mij niet lukken. Digitaal is mijn beroep. Al meer dan 10 jaar verdien ik het zout op mijn patatten met de ontwikkeling (in vorm en inhoud) van het wereld wijde web.
Neen, geen detox. Ik wil iets doen, in plaats van vooral iets niet te mogen doen. En dat plan kreeg de voorbije maanden vorm.
Kuur Natuur
Het zal de eerste keer zijn geweest dat ik m’n computer drie weken heb achtergelaten deze zomer, (sorry collega’s) in ruil voor dingen die dienst kunnen doen in de natuur, zoals mijn wandelschoenen en een lege takenlijst. In mijn valies stak ik ook twee dochters en één mansgeval. En zo bolden we het af, richting Provence en Alpen.
Hoewel ik dikwijls in de groenere streken van ons land vertoef; heuvels afdalend op mijn mountainbike – zoals een pro (uiteraard) – en datzelfde al wel eens herhaald heb in de Jura en het Rodopi gebergte, kan ik niet zeggen dat ik één plek heb gezien die zo mooi was als het Alpengebergte. Woest, stil, mistig en gevaarlijk soms. Dan weer uitgestrekt, kleurrijk en o zo schoon.
Daar op die berg werd het me eens zo duidelijk dat we niet op onze plaats zijn in een drukke en ongezonde omgeving. En daarbij hebben we verleerd om gebruik te maken van dingen die de natuur ons zomaar kado doet, zoals geneeskracht, traagheid en eenvoud.
Het is daar en dan dat ik heb beslist heb om meer kennis op te doen over de natuur en hoe we er als mens kracht en schoonheid uit kunnen halen. Ik hoor m’n moeder al zeggen: ‘Wat hebt ge nu weer voor een kuur?!” Wel moeder, het is een Kuur Natuur!